12. Port Moresby ons avontuur loopt tegen het einde.

9 juli 2023 - Grathem, Nederland

12. Port Moresby ons avontuur loopt tegen het einde.

Ga er maar voor zitten dit is een lang verhaal. In het laatste verhaal vermelde ik dat we een bezoek gaan brengen aan de Sepik rivier.

Dinsdag 20 juni 2023. De tassen zijn weer gepakt. Na het ontbijt nog een bespreking met pater Srimal. Daarna brengt broeder Conrad ons naar het vliegveld. Het vliegtuig vertrekt precies op tijd we hebben hier al heel wat gevlogen want er zijn geen wegen van zuid naar noord. Het is de eerste keer dat we op aangegeven tijd vliegen. De vlucht duurt anderhalf uur. We komen aan op een heel klein vliegveldje. De bagage wordt met de bekende bagagewagentjes naar een stenen bank onder een afdak gebracht. Je kunt zelf de bagage van de wagentjes afhalen of de bagage wordt aangereikt via het stenen  bankje.  Je gaat door een klein poortje en je staat buiten op straat. Voor het vliegveld staat de shuttlebus van hotel Boutique . Dit was mooi geregeld dachten we, tot we bij het hotel aankwamen en bij de receptie hoorden dat er geen hotel reservering voor ons was. Dat het hotel al dagen geen internet heeft en dat alle kamers vol geboekt zijn. Dat is even schrikken. Het is inmiddels 17.00 uur. Dus eerst het reisbureau in Port Moresby gebeld, het nummer was niet buiten gebruik. Er stond nog een tweede telefoon nummer vermeld dus dat gebeld, de medewerker zij dat zijn baas in Australië was.

Hij zou contact met zijn baas zou opnemen en ons dan zou terug bellen.

We hebben een tijdje gewacht het wordt al donker en het duurde ons te lang. Dus hebben we de eigenaar van het reisbureau in Australië gebeld. Met hem hadden we  steeds contact en ook bij hem de reis geboekt.  De man in Australië gaat  kijken wat hij kan doen en zal contact opnemen met Port Moresby. We hebben geen internet het hotel ook niet. Het is inmiddels 18.30 uur Jan neemt nogmaals contact op met Australië  via berichten dienst. We kregen een bericht terug dat hij het moet regelen via Port Moresby. We moesten afwachten. Dus afwachten. Om 19.30 komt onze  de lokale reisgids Albert binnen lopen. Albert is eigenaar van het lokale reisagentschap Autentic Sepik tours waar ons reisbureau het Sepik deel boekte. We vertelde hem het hele verhaal. Hij kent de eigenaar goed en regelt dat we toch een kamer konden krijgen. De eigenaar van het hotel woont naast het hotel en hij is op het moment elders en we kunnen slapen in het huis van de eigenaar. Eerst heerlijk gegeten. Daarna worden we naar onze kamer gebracht, een mooie kamer. Sinds 5 maanden een echte matras en een perfect schone WC en douche. We kunnen gebruik maken van het zwembad maar we zijn te moe. Woensdag, we hebben heerlijk geslapen. Om 7 uur genieten we van een lekker ontbijt. Drie jongen Australische studenten  zitten in de lobby zij vertellen over hun werk voor Rangers For Rangers zij organiseren activiteiten met en voor jongeren. Om  9.30 rijd een fourwheeldrive voor, deze zal ons naar de Sepik rivier brengen. Samen met de chauffeur en onze gids met zijn broer rijden we richting Pagwi. We rijden over redelijk goede wegen en stoppen bij verschillende kleine marktjes. De gids koopt zijn portie betelnoten in. Op de volgende markt werden wat groenten gekocht, groene bladeren die een beetje op spinazie lijken, zoete aardappels  en de laatste markt werd fruit ingeslagen ananas en papaja en bananen. Mensen zijn zeer vriendelijk en vinden het prachtig als ze gefotografeerd worden. Er komen maar weinig toeristen. Toeristen komen in de maanden augustus en september als hier grote festivals zijn.  We rijden door een prachtig landschap waar de huisjes steeds eenvoudiger worden. In en vlak bij de stad Wewak zag je nog stenen huisjes daarna werden het houten huisjes van blik en een golfplaten  dak. Nog verder weg zie je nog alleen huisjes  gemaakt van bamboe met palmblad dak. De weg die midden door het regenwoud loopt wordt slechter en slechter. Na drie en een half uur redelijke weg, hobbelen we nog een uur over een zeer slechte weg met veel gaten en weinig asfalt. Eindelijk komen we aan in Pigwig aan de oever van de Sepik rivier. Er ligt een gemotoriseerde kano van ongeveer 12 meter lang en 60 cm breed, klaar voor ons. De bagage en het eten wordt overgeladen in de kano. Wat een luxe er staan twee Rotan stoeltjes de net tussen de opstaande rand van de kano passen. Normaal zit je op de bodem van de kano. Mozes zal de komende dagen  onze kapitein  zijn. Samen met onze gidsen Albert en Luke twee broers, beiden in de 50, gaan we stroomafwaarts op weg naar hun dorp Kanganaman. Het is een beetje bewolk. De wolken spiegelen in het water. De Sepik rivier is een enorme rivier van  meer dan 1100  km lang en op plaatsen 1 tot 1,5 km breed. Onderweg genieten we van de vele vogels. Op meerdere plekken naast de oever zien we de huisjes gemaakt van materiaal uit het oerwoud. We varen ongeveer twee uur en buigen dan af in een zeer smal kanaal. Een paar honderd meter verderop ligt het dorpje Kanganaman. Er verzamelen zich al snel enkele tientallen mensen en iedereen helpt mee het eten en de bagage naar het huis van Luke te brengen. Naast het huis van Luke ligt ons huisje waar we de komende dagen zullen wonen.  Het huis, net als alle andere huizen, staat op palen. De vloer is van bamboe, de muren zijn van rietmatten. Het ziet er goed uit we hebben zelfs een muskietennet want het stikt hier van de muggen en malaria heerst. Albert maakt met ons een wandeling door het dorp. Het dorp ziet er zeer mooi uit over al waar huizen zijn is het gras kort gehouden zodat slangen niet kunnen schuilen in het hoge  gras. Er is een klein kerkje een maal per maand komt een priester de mis opdragen. Er is een schooltje met drie klas lokaaltjes. De mensen hebben allen een stukje grond waar ze hun eten zelf kunnen verbouwen o.a.  zoete aardappel, yam, sago, banaan, mango, papaja enz. Ze hebben varkens en kippen en vissen uit de Sepik rivier. Soms gaan ze op jacht in het oerwoud.

 Op meerdere daken zien we een klein zonnepaneeltje liggen. Stroom en wateraansluiting is er niet. Op  ons huisje ligt ook een paneeltje op het dak maar het werkt niet. Jan kijkt naar de accu, van de zes cellen staan er drie droog. En tussen de accu en het paneel zit geen management systeem. Dat betekent dat er geen controle is op overladen of hoe diep de accu ontladen wordt. Dat betekent dat de accu niet lang mee zal gaan. Dit legt Jan ook uit aan Albert. De gids vraagt of Jan wat wil vertellen over Solar-installaties en hoe een accu te onderhouden in het mannenhuis ook wel genoemd geestenhuis en de lokale naam voor dit gebouw is Haus Tambaran. Dus wandelen we naar het mannenhuis. Alleen mannen die ingewijd zijn  hebben toegang tot dit huis. De jonge mannen die nog niet ingewijd zijn en vrouwen en kinderen en mogen het mannenhuis niet betreden. Gelukkig maken ze voor toeristen een uitzondering. Het gebouw is 40 meter en 10 meter breed en 20 meter hoog gemaakt van oerwoud materiaal. Elk dorp heeft verschillende clans (families) In een mannenhuis zijn meerdere clans vertegenwoordigt. De clans zijn vernoemd naar dieren krokodil, arend, varken, hond, rat enz. Waar de mannen zitten of liggen hangt af bij welke clan ze horen. Elke clan heeft zijn eigen kampvuur en plek waar ze kunnen zitten of liggen ook heeft elke clan zijn eigen garamut- trommels die nog steeds gebruikt worden bij rituelen; de trommels zijn gevormd uit lange, uitgeholde boomstammen die zijn uitgehouwen en versiert met verschillende dieren o.a. krokodil, arend, varken.  Het mannenhuis word ondersteund door dikke balken en boomstammen deze lijken op totempalen en ook deze zijn  volledig versierd met  houtsnijwerk. Er hangen vele maskers en er staan veel uit hout gesneden beelden. Aan de zijkant staan meerdere trommels (garamut). Het  huis bestaat uit twee verdiepingen. Op de begane grond  staan hoge banken en in het midden de verschillende kampvuren - kook plaatsen.  Op de bovenste verdieping worden de heilige voorwerpen bewaard. Als de  jonge mannen ingewijd worden verblijven ze negen  maanden op de bovenverdieping. In deze periode moeten ze vele rituelen onder gaan  In deze periode mogen ze geen vrouwen zien.  De jonge mannen worden in extreem pijnlijke ceremonies in hun rug gesneden met scheermesjes en vervolgens as of modder in de wonden gewreven. Om te voorkomen dat de wonden mooi genezen, worden constant de korstjes weg geschraapt terwijl de snijwonden zich proberen te sluiten, trekt het de huid verder samen, waardoor hun huid de ruwe textuur van krokodillenhuid krijgt.  Dit is een symbool van kracht en macht. In de huidige tijd treffen de mannen zich nog steeds in het geestenhuis maar de meeste mannen slapen niet meer hier maar gaan nachts naar huis.

Er zitten  ongeveer 25 mannen in het mannenhuis. Jan vertelt over het project van Don Bosco en waar je aan moet denken als je een zonnepaneel en een accu aanschaft. Dat er een accu management systeem bij hoort om de levens duur van de accu te waarborgen. Dat accu’s gecontroleerd moeten worden zodat ze niet droog staan. Er werden nog enkele vragen beantwoord waarna we naar ons huisje terug lopen. Onze gastvrouw is aan het koken op een houtvuurtje. Wij gaan nu het nog licht is mandiën of te wel douchen. Emmer water en een beker om je af te spoelen. Na de douche wordt het eten gebracht, rijst met kokosnotenmelk, groene bladen een soort spinazie, zoete aardappel en ananas.  

Na  het eten haalt Albert ons op. We zijn uitgenodigd om in het mannenhuis naar de muziek te luisteren.  In het grote mannenhuis branden zes kampvuurtjes. Elk clan zit bij zijn eigen kampvuurtje. De kampvuurtjes geven weinig licht en het is erg donker.  Als ze wat meer licht nodig hebben gooien ze een halve Kokosnoot op het vuur. Maar als ze eenmaal beginnen met de garamut trommels te bespelen hebben we het licht niet meer nodig. Luisteren doe je tenslotte met je oren. Met een  stok wordt  een ritme geslagen op de hoge uitgeholde boomstam. De klank varieert naar gelang de plek waar de garamut wordt aangeslagen. Er worden meerdere trommels tegelijk bespeeld het gaat tegen elkaar op. De trommels worden niet alleen gebruik voor hun mooi klanken maar de klanken hebben een betekenis en horen bij een verhaal. Trommels worden gebruikt om bijeenkomsten aan te kondigen of  om mensen te waarschuwen, of met andere dorpen te communiceren.  Later spelen twee mannen  elk een lange dwars fluit gemaakt van bamboe. Elke fluit is ongeveer 2 meter lang.  Er is een mannelijke fluit en een vrouwelijke fluit. De mannelijke fluit leidde de vrouwelijke fluit antwoord. De mensen zijn erg vriendelijk en hebben nog tijd om samen muziek maken en naar elkaars verhalen te luisteren. Een TV hebben ze niet. Het mannenhuis is ook de plek waar de dorps problematiek wordt besproken. 

Om 21.30 uur gingen we terug naar ons huisje.

Donderdag ‘s morgens om 6 uur begint het een beetje licht te worden en ik ruik het houtvuur van de buren al. Om 6.30 sta ik op.  Het is al licht. Om 8 wordt ons ontbijt gebracht bonen , mie, brood en jam. Luke de eigenaar van het huisje komt langs om te kletsen.

Om 10.00 uur vertrekken we met de kano en steken de Sepik over naar Palimbei een dorpje aan de overkant van de rivier. Er gaat een hele meute mee het is 15 minuten varen. We lopen naar Palimbei ongeveer 20 minuten net voor het dorp moeten we over een brug gemaakt van een palmboomstam om over te lopen en aan de zijkant een dunne bamboe reling. Het dorp ligt erg laag in de regentijd staat het dorp onderwater. Daarom zijn alle huizen gebouwd op palen net zoals alle andere huizen naast de Sepik Rivier. Vanaf Palimbei is het nog 30 minuten lopen naar de markt onderweg zien we veldjes met verschillende soorten zoete aardappel, bananen, papaja en  tabak.  De gids rolt een gedroogd tabaksblad in een stukje krant en rookt het op. Niet erg gezond maar vloeitjes kennen ze hier niet. En je ziet ook niemand met een pijp.  Helaas zijn we te laat de markt is afgelopen.  Dus wandelen we terug naar Palimbei waar we het mannenhuis bezoeken. Ook hier weer een twee verdiepingen gebouw met mooi houtsnijwerk er  hangen vele maskers en er staan meerdere trommels voorzien van prachtig houtsnijwerk. Toen ze gehoord hadden van de gids dat Jan in Papua bezig was met een Solar project vroegen ze Jan om ook hier iets te vertellen over zonne-energie. Verschillende mensen hebben een paneeltje en een accu. Jan vertelt  hoe je een accu het beste kunt onderhouden en ook over het accu management systeem. Er zijn ongeveer 24 mannen aanwezig.  Er komen steeds meer mannen binnen lopen. Er wordt aandachtig geluisterd. Niet iedereen verstaat Engels. Een van de mannen vertaalt het in de lokale taal. Er worden verschillende vragen gesteld. De mannen tonen veel interesse in zonne-energie.

De mensen hier zijn bekent voor hun houtsnijwerk. We kopen enkele houten figuren en een masker. Na het bezoek aan het mannenhuis lopen we terug naar de rivier en de kano zit weer goed vol. Na 15 minuten komen we weer aan in Kaganaman waar we genieten van een heerlijke lunch. Het is bloed heet, we blijven nog binnen wat lezen en schrijven en als de ergste hitte voorbij is bezoeken we het andere mannenhuis in dit dorp welk weer van een andere clan is. We zien weer veel houtsnijwerk vele maskers en houten beelden en trommels.  Na het bezoek aan het kleinere mannenhuis zijn we naar het grote mannenhuis gelopen waar we de trommels hoorde. Mensen uit het dorp hadden zich verzameld voor het mannenhuis. Mannen danste met grote maskers die ze ook gebruiken als er grotere ceremonies plaatvinden.  In de omliggende dorpen waar ze de trommels ook kunnen horen zullen ze wel denken dat er elke dag feest is in het dorp. Na het dansen gaan we met Mozes onze kano bestuurder via het smalle kanaal naar een vrouw aan de oever van de Sepik. Zij is bezig met sago te verwerken. Een sagopalm wordt omgehakt en gespleten. Het pulp wordt  uit de stam gehakt met een soort bijl.  Aan de oever van de rivier staat een uitgeholde smalle boomstam op palen een meter boven de grond met een doek op het eind. De sago wordt gekneed en met rivier water overgoten het water en het fijne meel gaat door een doek en word opgevangen in een teil. Op de bodem van de teil blijft het sago meel achter. Sago is een zetmeel het is het basis voedsel in de omgeving Sepik rivier. Doordat sago weinig voedingswaarde heeft wordt het vaak gecombineerd of gemengd met vis of vruchten of groenten. Er worden o.a. sago viskoekjes, sago met kokosmelk en  pap van gemaakt. Naast de vrouw die de sago aan het wassen is spelen enkele kinderen in het water. Ze gebruiken een stuk bananen stam om mee te spelen deze blijft goed drijven. Een jongetje had zich helemaal ingestreken met modder en sprong  vervolgens in het water. Ze hebben de grootste lol.  Na de demonstratie van sago wassen gaan we terug naar het dorp waar Albert ons een omgehakte deels uitgeschraapte sagopalm laat zien. Het is inmiddels al laat in de middag en bijna donker dus tijd om te mandiën (douche). Luke komt thee drinken. Hij vertelt over zijn jeugd dat hij een uur moest lopen om naar school te gaan. Hij heeft graad 7 en 8 af kunnen maken . Graad 9 had hij nog graag willen doen maar dat konden zijn ouders niet betalen.  Dus moest hij gaan werken bij een van de grote houtkap bedrijven. Na 2 jaar werd hij ziek, malaria en keerde terug naar zijn geboorte dorp Kaganaman. Hier leerde hij zijn vrouw kennen en ze trouwden. Je moet de ouders van de vrouw betalen omdat zei haar altijd gevoed en verzorgd hebben. Hij moest 1000 kina betalen dat is ongeveer € 250.00. Er werd een groot feest gegeven zijn clan was verantwoordelijk dat er voldoende eten voor de gasten was. De hele clan van de man moet mee helpen om het huwelijk te financieren en het eten te doneren. Als een jonge vrouw gestudeerd heeft en of een goede baan heeft kan de betaling meer dan € 10.000 euro zijn.

Het betalen voor een vrouw komt nog veel voor. De kerk wil hier een einde aan maken.

Er wordt op de deur geklopt, het avond eten wordt geserveerd. We eten en gaan vroeg slapen.  

Vrijdag; Vanmorgen werd ik om 6.30 uur wakker het is al licht en bij de buren brandt het houtvuur weer. Je hoort verschillende vogels zingen en de kinderen hoor je buiten spelen. Het is bewolkt. Het ziet er naar uit dat we regen krijgen. Om 7 uur wordt het ontbijt gebracht. Na het ontbijt komt Albert langs en vertelt over de oude legende uit deze streek.

Om  9.30 uur ziet de lucht er beter uit. We vertrekken  met Mozes, Albert onze gids en de zoon van Luke met een vriend naar Kilimbit hier is een art shop en vrouwen verkopen handwerk. Aangezien we gisteren houtsnijwerk gekocht hebben slaan we nu over. Dan gaat het verder naar het grote meer “chambri lake” en bezoeken enkele dorpjes o.a. Aibom Vilage. De tocht gaat door een prachtig natuurgebied. We zien vele vogels, witte reiger, blauwe reiger, Kingfisher,  visarend en allerlei kleurige planten. Op de oever zien we kleine nederzettingen en af en toe zien we een kano voorbij peddelen. In het gebied waar we nu zitten weg van de Sepik rivier zien we geen gemotoriseerde kano meer. Na 1,5 uur komen we aan bij het dorp Aibom. Het dorp staat bekent om het pottenbakken. We krijgen een demonstratie; een vrouw maakt een steenoventje. De mensen gebruiken deze om o.a. sago te drogen. Ze vertelde dat ze drie verschillende soorten klei gebruikt en deze combineert, 2 rode soorten haalt ze uit de bergen en de witte rivierklei.  Als de potten gebakken worden, zetten ze de potten op een soort tafel. Onder de tafel leggen ze hete houtskool, dekken het geheel af met bladeren en na uren zijn de potten klaar. Overal in het dorp zien we vrouwen met klei bezig, ze maken  watervaten,  vaasjes en schalen. We nemen afscheid, lopen terug naar de waterkant en stappen in de kano. We varen naar het dorpje Wombun een klein dorpje met een prachtig mannenhuis er staan weer verschillende trommels en balken zijn voorzien van prachtig houtsnijwerk er hangen vele maskers en er staan veel houten figuren. De wanden zijn beschilderd met dieren in verschillende natuurlijke bruin, rood en wit tinten. In de  afbeeldingen zijn de verhalen uit het verleden gelegd.  Ik vraag de gids of er een toilet is. Ja hoor daar achter een van de huisjes staat een toilet. Hij wijst naar een hokje gemaakt van reepjes bamboe. Ik doe de deur open en zie dat ze de zelfde toilet hebben als vroeger onze buren hadden. Een vierkante poepdoos. Aan de oever is een man een boomstam aan het uithollen met een aks. Het moet een kano worden ± 8 meter lang. Hij vertelt dat een kano maken ongeveer 3 maanden duurt. Drie vrouwen komen net terug van het vissen ze leggen hun kano’s  op de kant . Op de opstaande randen van de kano ligt de open gesneden vis die ze gevangen hebben te drogen.  De vis zal deels op de markt verkocht worden.  Albert heeft onze lunch klaar gezet.  Na de lunch varen  we weer  via het meer de Sepik rivier op. We genieten van de natuur.  Om 16,30 uur verlaten we de Sepik rivier en varen het kleine kanaal in richting  het dorp waar we wonen: Kaganaman . Het dorp ligt iets hoger op een kleine afstand van de rivier. Zo houden  ze droge voeten als de Sepik buiten zijn oevers treedt. Bij ons huisje aangekomen drinken we eerst thee vervolgens zolang het nog licht is mandiën (douche).  Fris gewassen zit ik op de trap van het huisje te kijken naar de buurjongen die het gras aan het maaien is met een machete.  Jan heeft de accu die het niet meer deed gisteren bijgevuld met water . De accu heeft de hele dag kunnen laden. Jan sloot een led lampje op de accu aan en het brandde. Onder tussen wordt het avond eten geserveerd wittekool, rijst, noedels, zoete aardappels met kokosmelk.  Een klein aggregaat rammelt op de achtergrond. We kunnen onze camera en telefoon batterijen opladen.  Het aggregaat word maar af en toe gebruikt. Benzine is erg duur € 6,25 per liter. Normaal is het zonnepaneeltje de enigste energie bron en voedt enkele lampjes.

Vanmorgen om 7.00 uur opgestaan het is bewolkt . Het ontbijt wordt gebracht. Na het ontbijt komt Luke nog een praatje maken. Ondertussen is het beginnen te regenen. Het wil maar niet ophouden.  Albert komt vragen of we ondanks de regen willen vertrekken richting Pagwi. Voor ons geen probleem we hebben poncho’s  bij ons.  Onderweg blijft het regenen.  We varen 2½ uur stroom opwaarts naar Pagwi daar staat een four wheel drive klaar om ons naar Wewak  te brengen.  We rijden 4 uur door het oerwoud naar Wewak.  We logeren weer in hotel  Boutique  dit ligt 20 meter van het strand en er waait een heerlijke zee wind.  Avonds heerlijk gegeten in het restaurant van het hotel. We gaan vroeg slapen.

Na het ontbijt willen we uit checken. Het meisje aan de balie zegt dat onze vlucht Twee uur later vertrekt. We besluiten toch naar het vliegveld te gaan en worden met de shuttlebus gebracht. Het vliegveld is niet veel meer dan een start/landingsbaan met een klein gebouw als vertrekhal. Bagage afhalen is buiten onder een afdak. In het gebouw zijn twee incheck Bali’s en er staan enkele rijen zitbanken. Voor de balie staat een hele brede rij mensen. Het blijkt al snel dat de vluchten  van gisteren afgelast zijn.  En dat de vlucht van vanmorgen ook afgelast is. De mensen die gisteren en vanmorgen zouden vliegen proberen allemaal om op de middag vlucht te komen.  De man achter de balie zegt dat iedereen die vanmiddag eigenlijk zou vliegen morgen in de ochtend terug moet komen. Vanmiddag vliegen alleen de mensen die gisteren een boardingpass hebben gekregen. De meeste mensen vertrekken. Ik ben naar de man aan de balie gegaan en zei dat we al stoelen gereserveerd hadden en dat we over enkele dagen een internationale vlucht moesten halen.. De man zei er is geen plek morgen terug komen. We vragen om een hotel. Dat is alleen mogelijk als we een uitcheck bewijs hadden van ons hotel . Dat hadden we niet want de rekening ging naar het reisbureau waar we onze tour geboekt hadden. Ik had de rekening van het restaurant nog in men zak dus gaf ik die af. Hij ging kijken wat hij kon doen voor ons.  Hij probeert ons nog op de vlucht van vandaag te krijgen. De mensen die gisteren eigenlijk moesten vliegen staan nog voor de balie en wachten op een nieuwe boardingpass. Wij staan ook nog steeds voor de balie plotseling krijgen we een boardingpass voor de vlucht van 17.30 uur. Yes…………... Helaas, na de hele dag op het vliegveld gezeten te hebben krijgen we om 17.15 te horen dat ook deze vlucht niet door gaat. Dat we morgen om 5 uur morgens terug moeten komen.  Dus kwam weer de vraag van ons: zorgen jullie voor een hotel. Na een uur wachten kwamen ze zeggen dat we een hotel krijgen, op kosten van de vliegmaatschappij  Air Niugini , incl. eten  en dat de shuttlebus  van Boutique hotel buiten op ons stond te wachten.

Avonds weer heerlijk gegeten. Morgens om 4.30 worden we weer met de shuttlebus naar het vliegveld gebracht. Daar stonden minstens drie keer zoveel mensen dan in het vliegtuig konden.  De man achter de balie had een stapel boardingpassen in de hand en las de namen voor van de mensen die een boardingpass konden komen halen.   Gelukkig  hoorde we onze namen en kregen een boardingpas. Heel veel mensen moesten de volgende dag terug komen want zij konden niet mee. Om 9.00 uur landde er een vliegtuig en konden we instappen. Na 1.5 uur kwamen we aan op het vliegveld in Port Moresby. We belden broeder  Conrad om ons op te halen van het vliegveld.

Het is inmiddels maandag.  We hebben nog een laatste gesprek met de Project leider Pater Srimal. De onderhandelingen met de overheid en de energie  leverancier zijn in volle gang. De energie behoeften voor de scholen zijn in kaart gebracht. De offertes zijn aangevraagd.

We pakken onze koffers en nemen van iedereen afscheid want  woensdag vliegen we naar Amsterdam. Onze vlucht is om 15.00 uur.

Woensdag worden we om 12 uur door pater Srimal en Rita naar het vliegveld gebracht. Daar hoorden we dat onze vlucht vertraging had en we onze connectie vlucht niet zouden halen. Een van de medewerkers van Air Niugini, een luchtvaart maatschappij van Papua New Guinea,  boekt onze volgende vlucht Singapore – Doha om. We vliegen enkele uren later verder vanaf Singapore naar Doha Qatar. We hebben voldoende tijd in Doha om onze connectievlucht naar Amsterdam te halen.

Om 22.00 uur komen we aan in Singapore daar horen we dat de boeking voor de vlucht naar Doha ingetrokken is. Ze gaan contact op nemen met Air Niugini. Helaas lukt het niet, er is niemand te bereiken.  Dus dat wordt wachten tot de volgende dag. We krijgen een hotel op kosten van Air Niugini . Om 1.00 uur komen we aan in het Grand Park city Hotel in het centrum van Singapore.  Air Niugini  zou het hotel informeren welke vlucht nummer we zouden hebben. Morgens krijgen we een brief van de receptie. Air Niugini heeft het vluchtnummer doorgegeven en dat we om 21.00 uur naar Doha vliegen.  We kunnen in het hotel blijven tot 18.00uur.  Mooi, We hebben nog de hele dag in Singapore. Eerst ontbijt, daarna bezoeken we Marine Bay Sands een architectonisch hoog standje. Het gebouw  bestaat uit drie torens van 200 meter hoog met daarboven op een enorm skypark in de vorm van een boot. In het gebouw is een groot winkelcentrum verdeeld over enkele verdiepingen. Na de lunch bezoeken we Chinatown. Om 17.00 uur  werden we met de taxi naar het vliegveld gebracht. Eerst haalden we onze bagage op daarna gingen we inchecken. Aan de incheck balie  kregen we te horen dat we niet mee konden. Air Niugini had alleen de vlucht Singapore naar Doha Qatar geboekt en de vlucht van Doha naar Amsterdam was niet geboekt. Weer moest er contact op genomen worden met Air Niugini en na enige tijd gewacht te hebben kregen we onze boardingpass en konden in checken naar Doha en verder naar Amsterdam. We komen zaterdagmorgen aan in Amsterdam waar we de trein naar weert namen. In Weert kwam Jos de broer van Jan ons ophalen. Toen we thuis kwamen werden we bij de poort begroet door onze buurvrouw en de broers en zussen van Jan stonden ons in huis op te wachten met koffie/thee en vlaai. Het gras stond wat hoger dan normaal de rest was er niks veranderd. Jan zijn aandeel in het Solar project in Papua New Guinea is klaar en de werkzaamheden die nog verricht moeten worden bijv. offertes nakijken enz. kan via de mail afgehandeld worden. Het is  wachten of er voldoende geld beschikbaar is om alle scholen te voorzien van een Solar- installatie. In oktober wordt er vergaderd door de Don Bosco organisatie in Europa en beslist hoeveel geld er beschikbaar gesteld wordt voor het hele project. Hopelijk zijn dan de gesprekken met de PNG overheid en de energie  leverancier rond. Als er voldoende geld beschikbaar is kunnen de materialen besteld worden. Nadat alles bestelt is zal de levering van de materialen nog minstens 3 maanden duren.  Alles moet uit het buitenland komen. Dus  afwachten voor de installatie per school kan beginnen. We zullen jullie informeren als het project afgerond wordt. Dit zal nog even duren.

Als je je email adres in de blog hebt achter gelaten of achter laat krijg je automatisch een bericht als ik nieuws heb.

Foto’s

8 Reacties

  1. Peter Geraerts:
    9 juli 2023
    Nog een mooie mini vakantie gehad bij de Sepik rivier. Goed werk gedaan voor Don Bosco. Weer welkom in Nederland en gauw weer tot ziens. Gr. Peter
  2. Toos:
    9 juli 2023
    Prachtig om dit alles mee te maken. Doet me veel denken aan onze tijd in Gabon!
    Succes met de komende werkzaamheden!
  3. Marjo Hendriks:
    9 juli 2023
    Aan jullie geweldige avontuur is een einde gekomen. Welkom thuis.
  4. Henk Gielis:
    9 juli 2023
    Jullie hebben prachtig werk verricht. Een indrukwekkend slot hebben jullie helemaal verdiend.
    Truus dan weer gewoon tot augustus bij Sjrake.
  5. Marielle:
    9 juli 2023
    Wauw wat een prachtig avontuur! Mooi wat jullie daar allemaal hebben betekend voor de mensen. Fijn dat jullie inmiddels weer veilig thuis zijn.
  6. Jan Heemels:
    10 juli 2023
    Jan en Truus mooi een goed werk gedaan en een heel avontuur achter de rug .
    Welkom in ons kikkerlandje en geniet van thuis
  7. Marga Maas Geesteranus:
    13 juli 2023
    Fijn dat jullie er weer zijn! Na jullie avonturen nu acclimatiseren in het ( strakkere) georganiseerde Nederland. Wanneer komt jullie boek uit😳?
    Groetjes , Marga
  8. Guido Spitz:
    19 juli 2023
    Van harte welkom thuis. Dat moet nu wel erg saai zijn voor jullie. Bedank voor al jullie prachtige verhalen !!
    Ik zou het leuk vinden om nog meer foto's en filmpjes te zien als jullie die gaan vertonen.
    Groeten